Είχα μια μοναδική ευκαιρία να του δείξω τι κάνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα.

Έχετε κάποια άτυπα κύτταρα, που…
– Τι εννοείτε;
– Κοιτάξτε, κάποια κύτταρά σας…
– Θα μπορώ να δουλεύω;
– Ναι! Όχι με ταχύτητα δέκα, αλλά με…
– Θα ζήσω;
Πώς να το πει κι ο χειρουργός αυτό που είχε δει; Το πήγαινε πλάγια ο έρμος, μην πάθω κανά πανικό κι αρχίζω να τρέχω με τα ράμματα και τον όρο στο χέρι.
Και πανικό έπαθα και το όνομά μου ξέχασα και βέβαιη πως θα πεθάνω ήμουν (από το έντερο πήγε τόσο γρήγορα στο συκώτι), αλλά ένα με κράτησε στις επάλξεις ότι ο 7χρονος τότε γιος μου (σήμερα 24) με παρακολουθούσε.
Είχα μια μοναδική ευκαιρία να του δείξω τι κάνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα.
Θα κουκουλωνόμουν σε μια κουβέρτα, όπως ήταν η τάση μου, οπότε θα εκόλαπτα έναν ηττοπαθή άνθρωπο, που θα τα παράταγε μπροστά στη δυσκολία ή θα μαχόμουν σθεναρά, με την ελπίδα να πιάσει τόπο ο αγώνας μου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ζήσω ή πεθάνω, αφού θα του έδειχνα τι κάνουν οι άνθρωποι στα σκούρα;
Οι άνθρωποι πολεμούν! Όπως όπως!
Ενεργοποιούν το οπλοστάσιό τους (υπακοή στους γιατρούς, πίστη, προσευχή, αγάπη από φίλους, ψυχοθεραπεία) και ζουν. Για πάντα.
Γιατί ακόμα κι αν πεθάνουν, πίσω τους μένει, σαν κέρδος όλων μας, η αύρα ενός πολεμιστή…

Το να «αντέχεις» να χαμογελάς μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια σου, είναι η σπουδαιότερη νίκη της ίδιας της ζωής. Είναι δικαίωμα σου να πεις «δεν μπορώ» και να πάρεις μια ανάσα, είναι ιερή υποχρέωση προς τον εαυτό σου ! Το να συνεχίσεις τη ζωή σου και να την κάνεις καλύτερη, είναι το ζητούμενο μετά από μια μεγάλη συντριβή. Μην σε κατηγορείς… ζήσε… ζήσε όσο καλύτερα μπορείς ! 

Ας μιλήσουμε για ενοχές…
Όχι για το αίσθημα που νιώθεις όταν επιλέγεις να ξανά κάνεις το ίδιο λάθος, αλλά για μια άλλη αυτοτιμωρία της ψυχής σου.
Ας μιλήσουμε για τον εσωτερικό δικαστή που είναι αμείλικτος, σκληρός και θα σε κοιτάξει με βλοσυρό βλέμμα όταν γελάσεις για πρώτη φορά, μέσα στο βαρύ σου πένθος. Όταν ενώ το σώμα σου είναι γεμάτο πληγές που αιμορραγούν από την απώλεια,
χαμόγελο θα σχηματιστεί στα χείλη σου.
Έλα να μιλήσουμε και για τις μεγάλες τύψεις σου, για εκείνο το «δεν μπορώ, κουράστηκα» που ξεστόμισες, ενώ είχες αναλάβει να φροντίσεις κάποιον άλλον. Που ένιωσες ντροπή όταν ξεκουράστηκες, ντύθηκες και πλύθηκες ενώ είχες την ευθύνη να κάθεσαι συνέχεια στην καρέκλα δίπλα από το κρεβάτι σ´ ένα νοσοκομείο.
Ναι ξέρω, θεωρείς πως δεν σου επιτρέπεται κανένα χαμόγελο, καμία ξεκούραση, όταν ο άνθρωπος που αγαπάς αγωνίζεται με μια απειλητική για τη ζωή του ασθένεια!
Έλα να πούμε για εκείνο το αχνό «είμαι καλά» που ξεστόμισες όταν σε ρώτησαν
«πώς είσαι;» μετά από εφτά χρόνια απώλειας.
Την ενοχή του «η ζωή συνεχίζεται» που αναγκάστηκες να «υποστείς» !
Η κοινωνία μάς έμαθε πως είναι
θανάσιμο αμάρτημα, μέσα στη βαθιά σου θλίψη, να επιτρέψεις να μπει έστω από χαραμάδα λίγο χαμόγελο! Πως εκείνος που προσφέρει δεν έχει ατομικές ανάγκες! Ότι δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή να νιώσεις χαρά όταν είναι όλα μαύρα στη ζωή σου.
Και όμως, το γέλιο είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας που μπορείς να δώσεις σε έναν άνθρωπο που πενθεί, σε έναν άνθρωπο που κουράστηκε να φροντίζει.
Το να «αντέχεις» να χαμογελάς μέσα στα πιο βαθιά σκοτάδια σου, είναι η σπουδαιότερη νίκη της ίδιας της ζωής.
Είναι δικαίωμα σου να πεις «δεν μπορώ» και να πάρεις μια ανάσα, είναι ιερή υποχρέωση προς τον εαυτό σου !
Το να συνεχίσεις τη ζωή σου και να την κάνεις καλύτερη, είναι το ζητούμενο μετά από μια μεγάλη συντριβή.
Μην σε κατηγορείς… ζήσε… ζήσε όσο καλύτερα μπορείς !

Πόσο μας αρέσει που συναντιούνται οι ιστορίες σας στη σελίδα μας …
η Πόπη μας έστειλε το παρακάτω μήνυμα !

Αγαπητό Win Cancer,
Μακάρι να ήξερα προσωπικά τη Δώρα, την κοπέλα που σήμερα δημοσιεύσατε την ιστορία της, για να της δώσω μια σφιχτή αγκαλιά…
Σας γράφω από τη δουλειά μου…είναι η πρώτη μέρα μετά από την τελευταία χημειοθεραπεία που κατάφερα να νιώσω «ζωντανή» και να βγάλω μόνη μου μια απογευματινή βάρδια.
Είμαι 32 χρόνων και παραμονή πρωτοχρονιάς ο καρκίνος εμφανίστηκε στη ζωή μου.
Το 2023 με βρήκε ελεύθερη επαγγελματία, με μια επιχείρηση που δεν είχε κλείσει καλά καλά τον πρώτο χρόνο λειτουργίας της, να έχω μόλις συγκατοικήσει με τον άνθρωπό μου ….και με ένα πραγματικά μεγάλο ορμονοεξαρτώμενο όγκο στο δεξί στήθος.
15 χημειοθεραπείες μετά (12 εβδομαδιαίες και 3 δεκαπενθήμερες), έχω λυγίσει πολλές φορές, έχω κλάψει ακόμα περισσότερες, έχω βυθιστεί στα σκοτάδια μου αλλά όπως είπε και η Δώρα κρατάω την Παναγία μας από το φουστάνι και προχωρώ.
Περιμένω να κάνω την τελευταία χημειοθεραπεία, να προχωρήσω σε μαστεκτομή και να συνεχίσω σύμφωνα με τις οδηγίες των γιατρών μου.
Ο δρόμος μακρύς….αλλά ο δρόμος της ζωής ακόμα μακρύτερος και ομορφότερος!

Πριν από εννέα χρόνια είχε δηλώσει εθελοντής δότης για μυελό των οστών. Το είχε σχεδόν ξεχάσει. Μέχρι που του το θύμισε η τύχη

Ηταν το τελευταίο πράγµα που ο 52χρονος Γιώργος Οικονοµόπουλος περίµενε να ακούσει σηκώνοντας το τηλέφωνο εκείνο το πρωί. Οπως και να το κάνεις, δεν σε παίρνουν κάθε µέρα για να σου πουν ότι µπορείς να σώσεις µια ζωή. Οτι εσύ και μόνον εσύ έχεις τη δύναμη να σώσεις έναν άλλο άνθρωπο. Και όμως, αυτό άκουσε εκείνη την ημέρα στα τέλη Ιανουαρίου ο Γιώργος από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, μένοντας για λίγα δευτερόλεπτα άφωνος. Μόλις συνήλθε, είπε απλά: «Μάλιστα. Τι πρέπει να κάνω;».

Ο Γιώργος είχε γίνει δωρητής μυελού των οστών τον Ιούλιο του 2014 μετά την παρότρυνση του γιατρού πατέρα του και της νοσηλεύτριας μητέρας του, οι οποίοι είχαν δει μια ενημερωτική καμπάνια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Οραμα Ελπίδας, που είχε ιδρυθεί λίγους μήνες νωρίτερα. «Δεν δίνεις κι εσύ;». Αιμοδότης από 18 ετών, άρα εξοικειωμένος με την εθελοντική προσφορά, δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. «Πήγα, έδωσα επίχρισμα, μπήκα στην τράπεζα εθελοντών δοτών και το ξέχασα. Μέχρι που με θυμήθηκαν φέτος» λέει στην «Κ». Ηταν από τους πρώτους εθελοντές στην Ελλάδα. Σήμερα στο Οραμα Ελπίδας έχουν δώσει επίχρισμα 150.000 εθελοντές δότες. Ο Γιώργος ήταν ο Νο 272 δότης μυελού.

Από την πρώτη στιγμή ένιωσε μια σύνδεση με τον άγνωστο ασθενή στην άλλη άκρη αυτής της αλυσίδας. Πρόκειται για έναν άνδρα από την Ευρώπη –για λόγους προστασίας των ασθενών τηρείται ανωνυμία– ο οποίος πάσχει από κάποιο σοβαρό αιματολογικό νόσημα. Η συμβατότητά τους ήταν απόλυτη, 10 στα 10 αντιγόνα. Να εξηγήσουμε εδώ πόσο σπάνιο είναι αυτό, πόσο σημαντική η σχέση αυτών των δύο άγνωστων ανθρώπων: Τα HLA αντιγόνα είναι ειδικά μόρια που εκφράζονται πάνω στα κύτταρα, τα οποία είναι διαφορετικά σε κάθε άτομο και καθορίζουν τον «ιστικό τύπο» του. Επειδή είναι ιδιαίτερα ποικιλόμορφα, ο αριθμός των διαφορετικών ιστικών τύπων είναι τεράστιος με αποτέλεσμα να καθιστούν την εξεύρεση δύο ατόμων με τον ίδιο ιστικό τύπο ιδιαίτερα δύσκολη. Η πιθανότητα HLA-ομοιότητας δύο τυχαίων ατόμων κυμαίνεται από 1:20.000 έως και 1:1.000.000. Επειδή τα αντιγόνα HLA είναι κληρονομικά, η πρώτη αναζήτηση κατάλληλου δότη για έναν ασθενή με πιθανότητα 25% επιτυχίας γίνεται ανάμεσα στα αδέλφια του. Μόνο το 1/3 των ασθενών θα βρει συγγενή συμβατό δότη. Για τους υπόλοιπους, θα πρέπει να αναζητηθεί μη συγγενής δότης ανάμεσα σε εθελοντές δότες μυελού των οστών. 

Όλο αυτό το διάστημα έχω χιλιοφιληθεί κ έχω χιλιοαγαπηθεί! Ευλογημένο ταξίδι , συνειδητοποιήσα πόσο τυχερή είμαι έχοντας δίπλα μου τόσους ανθρώπους να με νοιάζονται ,να με σκέφτονται ,να προσεύχονται για μένα ! Καθώς κ ποιους δε θέλω να ξανά έχω ποτέ στη ζωή μου . Είναι μια καλή ευκαιρία ο καρκίνος για ξεσκαρταρισμα ξέρεις ..

. χημείοθεραπείας συνέχεια ..
Σήμερα έφτασα αισίως στο τέλος των εβδομαδιαιων χημείοθεραπείων.
12 στο σύνολο ,μια κάθε εβδομάδα !
3 μήνες κάθε βδομάδα κ από μια.
Δεν ήταν εύκολο αν με ρωτάς μα δες με ,είμαι εδώ και συνεχίζω να χαμογελώ !
Μείνανε 4 με νέο φάρμακο μια κάθε 21 ημέρες !
Όλο αυτό το διάστημα έχω χιλιοφιληθεί κ έχω χιλιοαγαπηθεί!
Ευλογημένο ταξίδι , συνειδητοποιήσα πόσο τυχερή είμαι έχοντας δίπλα μου τόσους ανθρώπους να με νοιάζονται ,να με σκέφτονται ,να προσεύχονται για μένα !
Καθώς κ ποιους δε θέλω να ξανά έχω ποτέ στη ζωή μου .
Είναι μια καλή ευκαιρία ο καρκίνος για ξεσκαρταρισμα ξέρεις ..
Με λες άτυχη;;;
Δεν το νομίζω !
Κρατώ το φουστάνι της Παναγιάς κ συνεχίζω ..
image1Σας παρακολουθώ συνέχεια κ παίρνω θάρρος !
Είμαι η Δώρα μαμά τριών μικρών αγοριών
Πέρυσι έκανα μερική μαστεκτομη κ ή βιοψία έδειξε καλοήθεια κ φέτος στον επανέλεγχο διαγνώστηκα με δύο διαφορετικούς καρκίνους σε δύο διαφορετικά στήθη
Στο ένα με τριπλά αρνητικό κ στο άλλο με ορμονοεξαρτωμενο
Δόξα τω θεώ δεν έχω κ τρίτο στήθος να είχα έναν κ εκεί
Μέσα σε όλα βγήκα και θετική στον γονιδιακό έλεγχο
16 χημείοθεραπείες
12 εβδομάδιαιες και 4 από μια κάθε 21 ημέρες
Έπειτα ολική αμφοτερόπλευρη μαστεκτομή και ολική υστερεκτομη και έχει ο Θεός !
Θέλω να σας πω πόσο συγκινούμαι με όλα όσα ανεβάζετε !
Πόσο σας αγαπώ όλους και ας μη σας γνωρίζω
Πόσο θάρρος έχω πάρει στις μικρές στιγμές που έπεφτα
Επιτρέπεται να πέσω ,επιβάλλεται να σηκωθώ
Σας ευχαριστώ πολύ !

Μπορεί ένας ψίθυρος να είναι τρομακτικός; Μπορεί να κάνει περισσότερο θόρυβο από έναν πάταγο;

Στο τετράκλινο ενός ογκολογικού νοσοκομείου μπορεί, γιατί εκεί ακούς 

-Διψάω..

-Πονάω…

-Φώναξε τον γιατρό …

-Δεν αντέχω άλλο … 

-Να πεθάνω να ησυχάσεις και εσύ …

Εκεί λοιπόν που δεν μπορεί η φωνή να υψώνεται, γιατί βγαίνει με κόπο , εκεί που μεγάλος είναι ο πόνος και όχι ο ήχος, οι ψίθυροι είναι τρομακτικοί!

Σ´ ένα δωμάτιο με «ξένους», που κουβαλούν κοινές ιστορίες, απαιτείται ησυχία, σέβεσαι  τον Γολγοθά του άλλου και ας θέλεις να ουρλιάξεις με όλο σου το είναι «Γιατί;» 

Σε ένα τετράκλινο ενός ογκολογικού , τα γέλια και τα χάχανα «απαγορεύονται» επίσης, δεν θα τα ακούσεις σχεδόν ποτέ και όμως, αν τύχει και ξεγλιστρήσει κάποιο αστείο, για λίγο έστω, για μια στιγμή , η ηχώ αντανακλά φως και μοσχοβολούν οι τοίχοι ζωή .

Οι ψίθυροι όμως μπορούν να κουβαλούν και δύναμη και ελπίδα και πίστη 

-θα τα καταφέρεις 

-λίγο ακόμα έμεινε 

-τελείωσε η θεραπεία 

-παίρνουμε εξιτήριο 

-μειώθηκαν οι δείκτες

Εκεί, που κλείνεις την κουρτίνα γύρω από το κρεβάτι, για λίγη οπτική ιδιωτικότητα, ακούς ψιθυριστά και προσευχές με δέος, τις πιο αληθινές που άκουσες ποτέ!

-Θεέ μου ,δώσε μας δύναμη 

-Χριστέ μου ,να γίνει καλά 

-Παναγιά μου, να μην πονάει άλλο !

Πίστη Κρυσταλλίδου

προέδρος wincancer

Η πρώτη χημειοθεραπεία έγινε την άλλη μέρα από τα γενέθλια μου, μια φίλη μου είπε : -πάρτο σαν δώρο! αχ λέω τι λέει; Εγώ ένιωθα λες και με πήγαιναν για κρεμάλα. Όμως πόσο δίκιο είχε, ήτανε το δώρο της ζωής μου για να ζήσω.

Κοντεύει ένας χρόνος από τότε που ξεκίνησα εξετάσεις…και η διάγνωση ήταν καρκίνος στο στήθος.
Ήτανε 30 Μαϊου 2022 όταν επισκέφθηκα τον μαστολογο μου στο προγραμματισμένο ραντεβού μας όπως έκανα τα τελευταία 7 χρόνια.
Το ένστικτο μου , μου το έλεγε τι έχω γι αυτό ρώτησα από την πρώτη στιγμή τον γιατρό μου
» Έχω καρκίνο;»
Βέβαια δεν μου απάντησε γιατί δεν ήξερε, έπρεπε να κάνω εξετάσεις να δούμε.
Όσο και να φώναζε το ένστικτο μου τι έχω το σοκ στο άκουσμα » έχεις καρκίνο» είναι μεγάλο.
Δεν ήξερα τι με περίμενε ..
Η πρώτη χημειοθεραπεία έγινε την άλλη μέρα από τα γενέθλια μου, μια φίλη μου είπε :
-πάρτο σαν δώρο!
αχ λέω τι λέει; Εγώ ένιωθα λες και με πήγαιναν για κρεμάλα. Όμως πόσο δίκιο είχε, ήτανε το δώρο της ζωής μου για να ζήσω.
Βήμα- βήμα το κάθε τι καινούργιο που ερχόταν το αντιμετώπιζα και παρακαλούσα τον Θεό να μου δίνει δύναμη να αντέξω.
Εξετάσεις, χημειοθεραπείες, χειρουργείο , ξανά χημειοθεραπείες  , μια άλλη θεραπεία που συνεχίζω και σε λίγες μέρες θα ξεκινήσω ακτινοβολίες.
Βγήκα και έγραψα στα προσωπικά μου προφίλ Facebook και  Instagram ότι έχω καρκίνο μήπως έτσι βοηθήσω κάποιους ανθρώπους  να μου μιλήσουν εάν θέλουν , γιατί είναι πιο εύκολο να μιλήσεις με κάποιον που περνάει ότι και εσύ , αλλά και για να πω ότι η πρόληψη σώζει ζωές, εγώ νιώθω τυχερή που μπόρεσα να το βρω πριν είναι αργά  γιατί έκανα προληπτικές εξετάσεις.
Το να έχεις καρκίνο είναι πολύ δύσκολο , σωματικά λόγο τον φαρμάκων αλλά και ψυχολογικά υπάρχουν πολλά σκαμπανεβάσματα.
Την μεγαλύτερη έκπληξη στην ζωή σου ξέρεις ποιος στην κάνει;
Ο ίδιος σου ο εαυτός… Εκεί που νομίζεις ότι δεν θα αντέξεις , γιατί πιστεύεις ότι δεν έχεις τόση δύναμη μέσα σου γιατί δεν ξέρεις τα όρια σου μέχρι την  στιγμή που θα χρειαστείς πραγματικά να τα δεις και τότε λες μπράβο μου είμαι πολύ υπερήφανη για εμένα!!!
Με πίστη, υπομονή και επιμονή όπως λέω θα τα καταφέρω και εάν κάποιες στιγμες λυγίζω ανθρώπινο είναι κι αυτό .
Το να πέσεις δεν πειράζει , το θέμα είναι να σηκωθείς ακόμα πιο δυνατός απ’ότι ήσουν πριν.
Ο στόχος μου είναι να γίνω καλά,και θα γινω . Να φροντίζετε τον εαυτό σας , σαν να ήτανε οποίο συμπαντικός άνθρωπος  στην ζωή σας.
Φιλιώ Ταλατανίδου

Τα παιδιά που παλεύουν με καρκίνους των οστών, όπως το οστεοσάρκωμα ή το σάρκωμα Ewings, μπορεί να χρειαστεί να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό για να σώσουν τη ζωή τους.

Ο ακρωτηριασμός μπορεί να προκαλέσει σωματικό και ψυχικό φόρο σε οποιονδήποτε οποιασδήποτε ηλικίας, αλλά ιδιαίτερα στα παιδιά. Μετά από έναν ακρωτηριασμό μπορεί να αισθάνονται σαν να τους έχει αφαιρεθεί η ανεξαρτησία, επειδή πρέπει να μάθουν να περπατούν ξανά. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτό είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί ή έναν έφηβο. Τελικά, θα μάθουν να περπατούν ξανά και θα μπορούν να κάνουν πράγματα όπως αθλήματα και τρέξιμο.

Δεν θα χρειαστεί όλοι οι άνθρωποι με οστεοσάρκωμα ή σάρκωμα Ewings να υποβληθούν σε ακρωτηριασμό, αλλά για ορισμένους είναι η μόνη επιλογή που τους απομένει.

Ο Άνταμ Λίβερ κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και έτρεξε τον Μαραθώνιο του Λονδίνου με πατερίτσες.

Ο 30χρονος Άνταμ Λίβερ, από το Μπέστον του Νότιγχαμσάιρ , ολοκλήρωσε τη διαδρομή του Μαραθωνίου του Λονδίνου την περασμένη Κυριακή, 12 χρόνια αφότου διαγνώστηκε με καρκίνο. Ευχαρίστησε τους φίλους και την οικογένειά του που βοήθησαν να συγκεντρωθούν χιλιάδες λίρες για φιλανθρωπικό σκοπό.

Σημειώνεται πως για να συμμετάσχει κάποιος στον Μαραθώνιο του Λονδίνου τίθεται ως προϋπόθεση να συγκεντρώσει χρήματα για κάποια φιλανθρωπική δράση.

Ο Άνταμ Λίβερ κάλυψε τα 42,1 χιλιόμετρα της μαραθώνιας διαδρομής σε 5 ώρες, 42 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα. Συγκέντρωσε περισσότερες από 13.000 λίρες (14.690 ευρώ)για το Bone Cancer Research Trust.

Ο 30χρονος δρομέας είναι υπεύθυνος υποστήριξης αθλητικής αναπηρίας στο Πανεπιστήμιο του Νότιγχαμ. Έπρεπε να μάθει να περπατάει ξανά μετά από εγχείρηση για την αφαίρεση όγκου στο πόδι του.

Είπε πάντως ότι η αποκατάσταση μετά την ολοκλήρωση του εξαντλητικού αγώνα δρόμου εξελίσσεται χωρίς προβλήματα. «Πονάω λίγο, ιδιαίτερα στο πάνω μέρος του σώματος, στους ώμους και στα πόδια μου, αλλά τα πόδια μου αισθάνονται αρκετά φρέσκα», δήλωσε. «Αισθάνομαι πραγματικά αρκετά εκστασιασμένος, ήταν μια πρόκληση μαμούθ χθες, αλλά υπάρχει μεγάλη ανακούφιση που την ολοκλήρωσα και είμαι ακόμα στα σύννεφα» πρόσθεσε ενθουσιασμένος.

Ο ίδιος είχε θέσει ως στόχο να ολοκληρώσει τον μαραθώνιο σε λιγότερο από έξι ώρες, κάτι που επίσης δήλωσε ενθουσιασμένος επειδή το πέτυχε.

Ο καρκίνος του εγκεφάλου είναι ο συνηθέστερος τύπος συμπαγούς όγκου που αναπτύσσεται στα παιδιά.

Οι παιδιατρικοί όγκοι του εγκεφάλου είναι μάζες ανώμαλων κυττάρων που εμφανίζονται στον εγκέφαλο ενός παιδιού. Υπάρχουν διάφοροι τύποι παιδιατρικών όγκων του εγκεφάλου. Ορισμένοι όγκοι είναι μη καρκινικοί (καλοήθεις) και ορισμένοι είναι καρκινικοί (κακοήθεις).

Η θεραπεία για τον καρκίνο του εγκεφάλου μπορεί να περιλαμβάνει χειρουργική επέμβαση στον εγκέφαλο, χημειοθεραπεία και ακτινοβολία.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τύποι καρκίνου του εγκεφάλου που μπορεί να εμφανιστούν στα παιδιά.

Ο πιο κοινός τύπος καρκίνου του εγκεφάλου είναι το αστροκύττωμα.

Το αστροκύττωμα αναπτύσσεται από κύτταρα που ονομάζονται αστροκύτταρα, τα οποία υποστηρίζουν τα νευρικά κύτταρα. Το αστροκύττωμα μπορεί να αναπτυχθεί στον εγκέφαλο ή/και στον νωτιαίο μυελό.

Το μυελοβλάστωμα είναι ένας άλλος τύπος καρκίνου του εγκεφάλου που προσβάλλει τα παιδιά.

Το μυελοβλάστωμα αναπτύσσεται στο κατώτερο, πίσω μέρος του εγκεφάλου, που ονομάζεται παρεγκεφαλίδα. Η παρεγκεφαλίδα είναι υπεύθυνη για την κίνηση και την ισορροπία.

Το DIPG είναι ένας τύπος καρκίνου του εγκεφάλου που αναπτύσσεται σε παιδιά. Το DIGP σχηματίζεται στο στέλεχος του εγκεφάλου, στη βάση του εγκεφάλου. Δυστυχώς, η DIPG είναι ανίατη και το ποσοστό επιβίωσης είναι 0. Η DIPG προσβάλλει τα παιδιά συνηθέστερα στην ηλικία των 5 ετών. Η DIPG είναι ιδιαίτερα επιθετική και υπάρχουν ελάχιστες θεραπευτικές επιλογές.

Ο καρκίνος του εγκεφάλου είναι ένα τρομερό θηρίο που πρέπει να καταπολεμηθεί.

Θέλω και εύχομαι ο κόσμος να μιλάει περισσότερο για την ασθένεια, να εκφράζει ότι νιώθει χωρίς ταμπού και να μαθαίνουν όσοι δεν γνωρίζουν πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν ήξεραν ότι συμβαίνει στον καθένα, το καθετί. πρέπει ο κόσμος να ξέρει και να καταλάβει πως ένα μεγάλο ποσοστό καρκίνων θεραπεύονται και πως η πρόληψη σώσει ζωές.

Καλησπέρα , εξαιτίας του μήνα  ευαισθητοποίησης για το μελάνωμα. Για την ενημέρωση όσων δεν ήξεραν όπως εγώ σας αποστέλλω την Ιστορία μου για να παρατηρεί ο κόσμος και να μάθει κάτι που  εγώ έμαθα τυχαία .
Η ιστορία μου , με αφορμή τον μήνα ευαισθητοποίησης για το μελάνωμα  καθώς  και καλοκαίρι που πλησιάζει . Μια ελιά -σπιλος στο δεξί μου χέρι, μια ελιά που άλλαζε συνεχώς και την παρατηρούσα για δυο περίπου μήνες.  Έτσι ξεκίνησαν όλα . Με παρατήρηση.
Και το βασικό κίνητρο για να προβάλω την ιστορία μου είναι ένα : να παρατηρούμε κάθε τι στο σώμα μας όπως ακριβώς παρατηρούμε τα επιπλέον κιλά μας , τα άβαφα μαλλια μας κλπ
Για εμένα η διάγνωση ήταν κακοήθες μελάνωμα σε αρχικό στάδιο . Πρώτο βήμα αναζήτησή : τι είναι μελάνωμα;
Ο γιατρός ευθέως όπως μάλλον θα έπρεπε να είναι είπε είναι καρκίνος του δέρματος επιθετικός αλλά πως εγώ  δεν χρειάζεται να φοβάμαι καθώς το προλαβαμε σε πολύ αρχικό στάδιο.
Δεύτερο βήμα ανακοίνωση στους οικείους. Ίσως πιο βαρυ απ τη διάγνωση
Δε θα ξεχάσω την  απόγνωση στο βλέμμα τους , το άγχος , τα βουρκωμένα μάτια , ίσως τη λύπηση; Την τρεμάμενη φωνή της μαμάς μου κάθε φορά που με ρωτούσε πως είμαι , τον φόβο των φίλων μου να με ρωτήσουν : τώρα τι θα κάνεις ; Και ενοχικά να απαντάνε προλαβαίνοντας με : δεν θέλω να σε αγχώσω άμα θέλεις μιλάς .
Μάλλον το κακό είναι χειρότερο για τους γύρω μας , νιώθουν ότι χάνουν κάτι έτσι ξαφνικά , κάνουν σενάρια θεραπειών που στην δίκη μου περίπτωση δεν επιβεβαιώθηκαν και σενάρια απώλειας που επίσης δεν επιβεβαιώθηκαν αφού είμαι εδώ πιο δυνατή (μάλλον δηλαδή)
Τίποτα δεν τελειώνει όμως αλλά όλα αρχίζουν με άλλη ματιά και ευγνωμοσύνη.
Δεν έκανα θεραπείες γιατί εγώ  το πρόλαβα . Γιατί  εγώ ήμουν τυχερή όπως είπαν οι γιατροί καθώς ένα μήνα αργότερα τα πράγματα θα ήταν ίσως Μη αναστρέψιμα . Το Πέρασα με  αφαίρεση κάποιων λεμφαδένων και εκτομή της περιοχής .
Ας μην αμελούμε κάθε αλλαγή που μας προβληματιζει.
μελάνωμα
Ας μην εκτοπιζόμαστε  στον ήλιο και ας αναθεωρήσουμε τη μόδα των σολαριουμ που ταχα με διευκόλυναν να μην καιγόμαστε το καλοκαίρι .
Το άγχος των επανεξετάσεων θα παραμείνει για τα επόμενα 5 χρόνια , εύχομαι  όμως ο θεός να βοηθάει όλο τον κόσμο να αντιμετωπίσει όλες τις δοκιμασίες με θάρρος και πίστη .
μελανωμα
Θέλω και εύχομαι ο κόσμος να μιλάει περισσότερο για την ασθένεια, να εκφράζει ότι νιώθει χωρίς ταμπού και να μαθαίνουν όσοι δεν γνωρίζουν πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν ήξεραν ότι συμβαίνει  στον καθένα, το καθετί. πρέπει ο κόσμος να ξέρει και να καταλάβει πως ένα μεγάλο ποσοστό καρκίνων θεραπεύονται και πως η πρόληψη σώσει ζωές .
Ας μην χάνουμε την ελπίδα μας και την πίστη μας για την ιατρική και προπάντων για τον Θεό
Δανάη Βουτσίδου

Η συνήθεια ενός παιδιού να κουλουριάζεται ήταν αυτή που έκρυβε ... έναν όγκο

Νομίζαμε ότι ήταν απλά η προσωπικότητά της, ήταν χαριτωμένο, σαν να είχε βαρεθεί και να κουλουριάζεται και να κοιμάται έτσι όπου κι αν βρισκόταν.

Αυτή είναι μία από τις πολλές φωτογραφίες της που το κάνει αυτό τραβήχτηκε 4 μήνες πριν την εισαγωγή της στο νοσοκομείο.

Δεν είχαμε ιδέα ότι μέσα στην κοιλιά της υπήρχε ένας όγκος σε μέγεθος βερίκοκου που προκαλούσε την αγωνία της.

Η καημένη η Τζέιν ήταν πολύ μικρή για να επικοινωνήσει την ταλαιπωρία μέχρι που ο πόνος έγινε αφόρητος και η ζωή μας άλλαξε για πάντα.

Στις πόρτες των δωματίων στέκουν οι ασθενείς με τα στατώ τους , σαν σταυρωμένοι που υπομένουν το μαρτύριο και κλαίνε , κλαίνε και οι φροντιστές σαν τη Μαρία και τον Ιωάννη στα πόδια του Ιησού! Το Θείο Δράμα μπροστά στα μάτια μου επαναλαμβανόμενο σε κάθε πόρτα δωματίου.

Νομίζω δεν υπάρχει πιο κατανυκτική ημέρα για τη θρησκεία μας.

Ακόμα και η φύση συμμετέχει στο πένθος .

Είτε πιστεύουμε στον Χριστό είτε όχι, σίγουρα έχουμε παρατηρήσει αυτήν την «αυτοδίκαιη» μελαγχολία που έχει ο καιρός κάθε Μεγάλη Παρασκευή.

Από το Βορά ως το Νότο, από τη Δύση ως την Ανατολή, σε κάθε σημείο της Ελλαδας τη Μεγάλη Παρασκευή υπάρχει μία θλίψη, μια μελαγχολία πλανιέται σαν αχλη! Και μπορεί να μην είναι όλη η μέρα πένθιμη, αλλά σίγουρα κάποια στιγμή ο ουρανός θα συννεφιασει, κάποια στιγμή έστω και ελάχιστες σταγόνες θα πεσουν…

ίσως να υπάρχει επιστημονική εξήγηση για όλο αυτό…Ίσως πάλι όχι

Αυτό που έζησα όμως Μεγάλη Παρασκευή στους διαδρόμους του Ογκολογικού Νοσοκομείου δεν υπάρχουν λόγια για το περιγράψω.

Ο ιερέας έχοντας στο κεφάλι του τον χρυσοποίκιλτο Επιτάφιο ανεβαίνει έναν, έναν τους ορόφους και με την ακολουθία ενός πιτσιρικά που κρατά τον σταυρό και του ψάλτη περνά από τους διαδρόμους των δωματίων και ψάλει

«Τὸν δι’ ἡμᾶς Σταυρωθέντα, δεῦτε πάντες ὑμνήσωμεν· αὐτὸν γὰρ κατεῖδε Μαρία ἐπὶ τοῦ ξύλου, καὶ ἔλεγεν· Εἰ καὶ σταυρὸν ὑπομένεις, σὺ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.»

Στις πόρτες των δωματίων στέκουν οι ασθενείς με τα στατώ τους , σαν σταυρωμένοι που υπομένουν το μαρτύριο και κλαίνε , κλαίνε και οι φροντιστές σαν τη Μαρία και τον Ιωάννη στα πόδια του Ιησού! Το Θείο Δράμα μπροστά στα μάτια μου επαναλαμβανόμενο σε κάθε πόρτα δωματίου …

Δάκρυα τρέχουν και από τα δικά μου μάτια, ας μας αξιώσει τουλάχιστον μια Ανάσταση ο Θεός.

Πίστη Κρυσταλλίδου

Καλησπέρα! Είμαι η Χρύσα Διαμαντοπούλου, είμαι 41 χρόνων, μητέρα μίας υπέροχης 10χρονης Μελίνας που μεγαλώνω μόνη μου. Πριν από έναν μήνα διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος και άρχισα να καταγράφω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αντέξω.

Με αφετηρία το βιβλίο της ψυχολόγου Ελεονώρας Σουρλάγκα «ΠασΠορτ – Μια αληθινή περιπέτεια», η Χρύσα Διαμαντοπούλου, ψυχή της ομάδας «Μικρός Νότος” (ηθοποιός και καλλιτεχνική διευθύντρια), παρουσιάζει σε δική της σύλληψη και καλλιτεχνική επιμέλεια την ομώνυμη site specific performance – ύμνο στη ζωή, σε έναν χώρο συνδεδεμένο με την φροντίδα, το Άσυλο Ανιάτων. Η καλλιτέχνιδα πτυχιούχος ψυχολογίας, υποκριτικής και σκηνοθεσίας μιλάει για τον καρκίνο του μαστού, το ψυχικό και σωματικό τραύμα και τη δική της προσωπική διαδρομή μέχρι σήμερα σε μια ιδιαιτέρως συγκινητική και «καθηλωτική”, όπως και η παράσταση άλλωστε, συνέντευξη.

Τι αποκομίσατε από την περιπέτειά σας με τον καρκίνο του μαστού και τι σας ώθησε να μετατρέψετε αυτή την εμπειρία σε παράσταση;

Η συνάντηση με τον καρκίνο μοιάζει να είναι μια περιπέτεια χωρίς τέλος -μιλώντας φυσικά για τη δική μου συνάντηση μαζί του. Αποχωρώντας πήρε μαζί του το πλούσιο στήθος μου και μου άφησε ένα σωρό μικρά ή μεγαλύτερα σουσούμια, με τα οποία πια μαθαίνω να πορεύομαι. Η συνάντηση με τον καρκίνο μου είχε αρχή, μέση αλλά έμοιαζε να μην έχει τέλος. Η ορμονοθεραπεία με καθημερινά χάπια και οι μηνιαίες ενέσεις που έχουν αλλάξει δραματικά όχι μόνο το σώμα μου (πρόωρη κλιμακτήριος) αλλά και τη διάθεσή μου, με ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό, είναι μέρος αυτής της αληθινής περιπέτειας. Ίσως, λοιπόν, με αυτή τη site specific performance στο Άσυλο Ανιάτων με τίτλο «ΠασΠορτ – Μία αληθινή περιπέτεια” προσπαθώ να βάλω μία τελεία, ή έστω μία άνω τελεία. Πεντέμισι χρόνια από τη διάγνωσή μου πια, νιώθω πως τώρα είναι η στιγμή που είμαι πάλι δυνατή και έτοιμη να μιλήσω για όλη αυτή την αληθινή περιπέτεια, που άλλαξε δραματικά τον τρόπο που βιώνω τη ζωή. Μοίρασμα, βαθιά ευγνωμοσύνη και αποδοχή, μία μεγάλη αγκαλιά για όλα τα τραύματά μας και μία κουβέντα όπως «Δεν είναι τίποτα. Όλα καλά Χρυσάκι».

Άννα Ταγκάλου©

Το αυτοβιογραφικό βιβλίο της Ελεονώρας Σουρλάγκα «ΠασΠορτ-Μία αληθινή περιπέτεια» ήταν η αφετηρία;
Στις 25/11/2017 έστειλα το εξής email στην Ελεονώρα: «Καλησπέρα! Είμαι η Χρύσα Διαμαντοπούλου, είμαι 41 χρόνων, μητέρα μίας υπέροχης 10χρονης Μελίνας που μεγαλώνω μόνη μου. Πριν από έναν μήνα διαγνώστηκα με καρκίνο στο στήθος και άρχισα να καταγράφω την εμπειρία μου για να μπορέσω να την αντέξω. Μια φίλη μου έκανε δώρο το βιβλίο σου, το οποίο άρχισα να διαβάζω τις ατέλειωτες ώρες που περνώ στο κρεβάτι μου απο τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας. Ήθελα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είναι υπέροχη συντροφιά. Να είσαι καλά». Με το βιβλίο της Ελεονώρας Σουρλάγκα «ΠασΠορτ – Μία αληθινή περιπέτεια» συναντήθηκα τον Οκτώβριο του 2017, λίγες ημέρες μετά τη διάγνωσή μου, όταν μία φίλη μού το έκανε δώρο για να μου κάνει παρέα, όπως μου είπε. Πού να ήξερε κι εκείνη αλλά κι εγώ ότι αυτό το βιβλίο θα γινόταν για εμένα μέρος της δύναμής μου αλλά και παρηγοριά μου τους σκοτεινούς μήνες των χημειοθεραπειών. Δεν θυμάμαι πόσες φορές το διάβασα τότε, αλλά θυμάμαι μετά το αλλεργικό σοκ που έπαθα -μετά από την τρίτη θεραπεία-, ξαπλωμένη στην καρέκλα της χημειοθεραπείας, το κοίταξα και του είπα: «Να ξέρεις αν επιβιώσω από όλο αυτό, σου χρωστώ κι εσένα μία νέα ζωή».

Αρκετοί καρκινοπαθείς, δεν μακραίνουν τα μαλλιά τους επίτηδες… Απλά αρνείται το υποσυνείδητο μια τέτοια πράξη. Θέλουν να τα κρατούν κοντά, ζώντας με το φόβο της επιστροφής της ασθένειας και μιας ενδεχόμενης εκ νέου "απώλειας" της δύναμης τους. Μιας ενδεχόμενης νέας ταπείνωσης. Γιατί αυτό σου κάνει ο Καρκίνος. Σε υποτάσσει. Σε πολλά επίπεδα.

“Αφού η Δαλιδά ,που τελικά δεν αγαπούσε πραγματικά τον Σαμψών, τον έβαλε να κοιμηθεί ήρεμα στην αγκαλιά της, κάλεσε κάποιον να ξυρίσει τις επτά πλεξούδες των μαλλιών του και έτσι άρχισε να τον υποτάσσει, αποστραγγίζοντας τη δύναμη του…Καιρό μετά, τα μαλλιά του Σαμψών μεγάλωσαν σταδιακά…μια μέρα οι Φιλισταίοι τον κάλεσαν σε μια τελετή στο ναό τους. Εκείνος βγήκε έξω και δέθηκε ανάμεσα σε δυο κολόνες. Καθώς ο κόσμος γύρω του τον χλεύαζε γιατί πλέον ήταν τυφλός, ο Σαμψών προσευχήθηκε στο θεό να αποκαταστήσει τις δυνάμεις του «μόνο γι’ αυτή τη φορά». Ο θεός τον άκουσε και Σαμψών έσπρωξε τις κολόνες καταστρέφοντας την οροφή του ναού, σκοτώνοντας όλους εκείνους που ήταν μέσα, συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου….»
Σκεφτόμουν πρόσφατα, πως όλοι όσοι έχουν πέσει σε κάποιο σημείο της ζωής τους στη «λακούβα» του Καρκίνου, έχουν χάσει τα μαλλιά τους. Λίγα, πολλά…ξανθά, μαύρα ή άπρα, λίγη σημασία έχει. Τα  ‘χουν χάσει.
Πρώτα τούφες τούφες, μετά λίγα παραπάνω, ώσπου να πάρουν την απόφαση να ζητήσουν από δικούς τους συνήθως ανθρώπους, να πάρουν ψαλίδια και ξυριστικές μηχανές και να τους απαλλάξουν μια κι έξω απ τις «τρίχες».
Και τότε στέκουν μπροστά στον καθρέφτη. Τότε πραγματικά νιώθουν πως ξεκινά η αναμέτρηση ή η αντίστροφη μέτρηση.
Πολλοί από αυτούς, επιδεικνύουν το «λαμπερό» κεφάλι τους, άλλοι θέλουν απεγνωσμένα να το κρύψουν με πολύχρωμα μαντήλια, συνήθως ασορτί με όλα τους τα ρούχα! Άλλοι, δε θέλουν να υπάρχει οτιδήποτε που να τους θυμίζει εκείνη την περίοδο που «κάτι έλειπε». Ούτε μια φωτογραφία. Γι’ αυτό αρνούνται πεισματικά να στέκουν σε κάδρα για δημόσια θέα.
Οι Καρκινοπαθείς που χάσαν τα μαλλιά τους στη διάρκεια της αναμέτρησης μα τελικά επιβίωσαν, σπανίως αφήνουν ξανά τα μαλλιά τους να μακρύνουν πολύ…Υιοθετούν το κοντό, αέρινο…το «απελευθερωτικό»!
Όσο κι αν οι γύρω, τους λένε να τα αφήσουν μακριά. Αυτοί επιμένουν. Και μόλις μακρύνουν 5-5 πόντους…κράκ!
Και σε μια κουβέντα, έμαθα γιατί οι «τρίχες» μας τυραννάν τόσο πολύ!
Αρκετοί καρκινοπαθείς, δεν μακραίνουν τα μαλλιά τους επίτηδες…
Απλά αρνείται το υποσυνείδητο μια τέτοια πράξη.
Θέλουν να τα κρατούν κοντά, ζώντας με το φόβο της επιστροφής της ασθένειας και μιας ενδεχόμενης εκ νέου «απώλειας» της δύναμης τους. Μιας ενδεχόμενης νέας ταπείνωσης.
Γιατί αυτό σου κάνει ο Καρκίνος. Σε υποτάσσει. Σε πολλά επίπεδα.
Γιατί κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, εκεί κατανοείς ότι χάνεις πόντους στο παιχνίδι…το ζητούμενο είναι να βρεις τρόπους την ώρα που χάνεις, να πάρεις τη ρεβάνς.
Άννα Λάτσιου
#WinOverTheCancer #cancersurvivor  #cancersupport #cancerfighter

Όταν πήγα τελευταία φορά για εξετάσεις κοίταζα γύρω μου και όλα μου έμοιαζαν γνώριμα. Η είσοδος που όταν μπαίνω βλέπω δυο τεράστιες αρκούδες μου θύμισε όταν ήμουνα μικρός που ανέβαινα πάνω τους και γέλαγα. Η παιδική χαρά που έβγαινα και έπαιζα, το δωμάτιο που έπαιζα με το “nintedo Super Mario”, τους φίλους μου που έπαιζα.

Τώρα όλα αυτά τα ξεπέρασα. Είναι λες και δεν έγιναν ποτέ. Πλέον έχω φίλους που με στηρίζουν, με βοηθάνε στο να το ξεχνάω, έχω επιτέλους μια κανονική ζωή. Αλλά όσο και να θες να το ξεπεράσεις, όλο και κάτι θα σου θυμίζει τις φριχτές μέρες πόνου και στεναχώριας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όμως τις τέλειες στιγμές που πέρασα.

Μερικές από τις αναμνήσεις που έχω είναι:

Οι ζωγραφιές με πίτσες, ανθρωπάκια μέχρι και μηνύματα που ανταλλάζαμε κάθε μέρα με ένα παιδάκι από το διπλανό δωμάτιο.

Κάθε Κυριακή που μαζευόμασταν όλοι στον παιδότοπο και παίζαμε όλα τα παιδιά Bingo και κέρδιζα μερικές φορές. Κάποια βραβεία τα έχω ακόμα από τότε, όπως ένα dvd “Βen ten”, ένα βιβλίο του Ευγενίου Τριβιζά και το τελευταίο που θυμάμαι ένα ρολόι “Βen ten” που το επέλεξα αντί για ένα ps4, επειδή νόμιζα ότι με το ρολόι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε εξωγήινο.

Η απώλεια των μαλλιών στην ασθένεια, λειτουργεί ως τη χαριστική βολή. Έχεις χάσει τον έλεγχο της ζωής σου, οιαδήποτε μέχρι πρότινος σταθερά έχει διαταραχθεί απόλυτα κι έρχεται και το κερασάκι και σε διαλύει εντελώς. Ποιος είναι αυτός στον καθρέφτη; Πού είναι ο εαυτός μου; Πόσα θα χάσω ακόμα; Δε φτάναν οι τομές και όλη η κακουχία; Πρέπει να το περάσω και αυτό; Και η μεμψιμοιρία συνεχίζεται.
“Μετουσίωση του αναπόφευκτου σε δική μας ελεύθερη βούληση”, έλεγε ο Καζαντζάκης κι εμείς ακολουθώντας τον, όταν νοσήσουμε, φοράμε τα ινδιάνικα χρώματα του πολέμου, ετοιμάζουμε το ψυχικό μας οπλοστάσιο και ξεκινάμε τη μάχη.
Μέρος της πολεμικής μας περιβολής είναι το ξυρισμένο κεφάλι.
Έτσι θέλει το styling του πολέμου. Το ξυρίζουμε μόνοι μας.
Επιλέγουμε να το ξυρίσουμε. Γιατί επιλέγουμε να πολεμήσουμε.
Μη φοβάσαι, καλό μου… Θα σωθούμε!
Γράφει η Χριστίνα

Χημειοθεραπεία γύρος 7ος

Επισήμως στα μισά του πρώτου γύρου της Χημειοθεραπείας , πηγαίνει τόσο γρήγορα… ίσως επειδή κοιμάμαι το μεγαλύτερο μέρος του τις τελευταίες εβδομάδες.

Αναζητώ κάθε στιγμή που μπορώ να ξεκουραστώ και να απορροφώ κάθε ώρα ξεκούρασης γιατί όταν κοιμάμαι, παρά το ότι το παλεύω τις πρώτες 4 εβδομάδες πραγματικά βοηθάει… Ακούω μουσική διαλογισμού και επιτρέπω στο σώμα μου να θεραπευτεί

Τα μηνύματά σας σημαίνουν τόσα πολλά, οι συμβουλές και η εμπειρία σας και τα θετικά λόγια του καθένα σημαίνει τόσα πολλά.

Είχα ένα μήνυμα αυτή την εβδομάδα από ένα καταπληκτικό κορίτσι που αναφέρθηκε σε αυτή την περίοδο ως «ένα πρότζεκτ » και όχι ένα ταξίδι – και το ΑΓΑΠΩ αυτό, η ζωή μου είναι πάντα γεμάτη πρότζεκτ

Ο καρκίνος κουβαλάει από μόνος του προκατάληψη, τον βαραίνει το στίγμα πολλών χρόνων. Γιατί όμως για τις γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο;

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν λέω ότι το κάνουν οι περισσότεροι ή όλοι οι άντρες. Οι περισσότερες βιωματικές ιστορίες όμως που έρχονται από γυναίκες στο WinCancer ξεκινούν με αυτό το δεδομένο.
Πώς είναι δυνατόν να εγκαταλείπεις τον άνθρωπο σου στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του;
Γιατί οι γυναίκες αντέχουν να σταθούν δίπλα στον ασθενή σύντροφό τους και οι άντρες όχι;
Γιατί για μια γυναίκα είναι αυτονόητο και δεδομένο το να στέκεται δίπλα στο κρεβάτι του συντρόφου της μερόνυχτα σε μια καρέκλα, να τον φροντίζει και να τον περιποιείται, ενώ αν κάνει το ίδιο ένας άντρας το θεωρούμε ηρωικό;

Είναι θέμα «κατασκευής» και DNA; Στερεότυπο; Προκατάληψη; Όλα μαζί;

-Να την χωρίσεις δεν θα μπορέσει να σου κάνει παιδιά!
-Δεν είναι πια γυναίκα, αφού της αφαίρεσαν τα πάντα.
-Τι έχει να σου προσφέρει;
Με τέτοιες «συμβουλές» βομβαρδίζονται οι άντρες όταν συμβεί το «κακό» και οι καλοθελητές υπάρχουν σε όλες τις περιπτώσεις. Αλλά γιατί οι άντρες δεν αντέχουν; Γιατί δεν αντιστέκονται;

Ο καρκίνος κουβαλάει από μόνος του προκατάληψη, τον βαραίνει το στίγμα πολλών χρόνων.
Γιατί όμως για τις γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο;

Σήμερα, παγκόσμια μέρα της γυναίκας, στέκομαι σε στάση προσοχής μπροστά σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιμετώπισαν μόνες τους τον καρκίνο!
Σε όλες εκείνες τις γυναίκες που νόμιζαν πως μπορούσαν κάπου να στηριχτούν, αλλά τελικά κρατήθηκαν όρθιες μόνες πάνω στα τσακισμένα πόδια τους φορώντας ψηλοτάκουνες γόβες.

Διαφορετική μέρα, ίδια ρούχα. 6 μήνες αργότερα.

Ο ένας μήνας έχει καρκίνο, ο άλλος όχι.

Συναντήθηκα με τη ογκολόγο μου σήμερα, η οποία επιβεβαίωσε αυτοπροσώπως ότι όλα ήταν καθαρά και εντυπωσιάστηκε με το πώς έχει προχωρήσει η διαδικασία επούλωσης μου, και θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν εντυπωσιάστηκα και εγώ… εκπληκτικό για το τι είναι ικανό το σώμα να κάνει !

Ώρα να κοιτάξω μπροστά για το τι θα ακολουθήσει έχοντας έναν καρκίνο πίσω μου.

Έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να μου πει ο γιατρός ακριβώς σε ποια κατηγορία ανήκει το παιδί, δεν βγήκα από το δωμάτιο 217. Ήμουν μόνη με το παιδί, κλεισμένη. Το παιδί έλαβε κατευθείαν θεραπεία για να μπορέσει να μπει σε ύφεση η νόσος.

Το 2016 έτυχε να είναι η χειρότερη χρονιά της ζωής μου. Η δίχρονη κόρη μου νόσησε με οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία. Τα λόγια του γιατρού ήταν ξεκάθαρα. Το παιδί σας έχει κάτι σοβαρό. Εκεί που δημιουργείται το αίμα εκεί χαλάει. Το μόνο που τον ρώτησα ήταν αν θεραπεύεται. Μου είπε ζούμε στο 2016, όλα αντιμετωπίζονται. Όμως δεν μπορώ να σου πω τώρα τίποτα, σε ένα μήνα θα σου πω ακριβώς.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Κατέβαινα τις σκάλες του παιδογκολογικού και σκεφτόμουν ότι δεν μπορεί, θα ζω ένα όνειρο. Δεν γίνεται να είναι αλήθεια όλα αυτά. Το παιδί μέχρι χθες έπαιζε, ήταν καλά, τί ήταν αυτό που το πυροδότησε. Όμως δεν είχα χρόνο ούτε να κλάψω. Έπρεπε να ενημερώσω τους συγγενείς μου, να επιστρατεύσω δυνάμεις, να οργανώσω το χρόνο, να σκεφτώ και την άλλη κόρη μου που ήταν μόλις 3 μηνών.

Έναν ολόκληρο μήνα μέχρι να μου πει ο γιατρός ακριβώς σε ποια κατηγορία ανήκει το παιδί, δεν βγήκα από το δωμάτιο 217. Ήμουν μόνη με το παιδί, κλεισμένη. Το παιδί έλαβε κατευθείαν θεραπεία για να μπορέσει να μπει σε ύφεση η νόσος. Τα φάρμακα ήταν δυνατά, το παιδί δεν μπορούσε να περπατήσει, με κοιτούσε και με ρωτούσε γιατί χάνω τα μαλλιά μου. Δεν της έκρυψα ποτέ τίποτα, άλλωστε δεν θεωρώ τον καρκίνο ταμπού. Της είπα όλη την αλήθεια από την αρχή. Το άλλο παιδί μου το άφησα 3 μηνών στη γιαγιά και το βρήκα ξανά 8 μηνών, καθώς ήμουν συνέχεια στο Παιδοογκολογικό. Δεν είχα χρόνο καν να σκεφτώ το άλλο μου παιδί.

Αυτό που ήθελα να κάνω περισσότερο αυτές τις μέρες ήταν απλά να σηκωθώ και να πάω στο παράθυρο να κοιτάξω έξω το πάρκο. Οπότε, αν μπορείς να το κάνεις αυτό, η ζωή σου είναι αρκετά φοβερή και θα πρέπει να το γιορτάζεις κάθε μέρα.

Τη Δευτέρα με δέχτηκαν στο νοσοκομείο για να ξεκινήσω χημειοθεραπεία την επόμενη μέρα. Για την τελική διάγνωση χρειαζόμουν ακόμα μια επέμβαση, οπότε μου είπαν ότι θα έχω οσφυϊκή παρακέντηση την Τρίτη το πρωί.

Φοβάμαι πολύ τις βελόνες, οπότε ήμουν πολύ αγχωμένη να μπει μια ανάμεσα στους σπονδύλους μου, αλλά προς έκπληξή μου η διαδικασία ήταν πολύ καλύτερη από την αναμενόμενη.

Δυστυχώς, ορισμένοι ασθενείς αναπτύσσουν πολύ ισχυρούς πονοκεφάλους μετά από αυτό  και ήμουν ένας από αυτούς. Κάθε φορά που έμπαινα σε όρθια θέση, ο πόνος στο κεφάλι μου ήταν αβάσταχτος. Ξεκίνησα με χημειοθεραπεία την ίδια μέρα, οπότε είχα ναυτία και έπρεπε να κάνω εμετό πολλές φορές.

Την επόμενη μέρα οι πονοκέφαλοι χειροτέρεψαν, έτσι μου είπαν ότι η μόνη επιλογή για να πάψουν ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι για μια ολόκληρη εβδομάδα.

Αυτό σημαίνει να μην σηκώνεσαι για ΤΙΠΟΤΑ – ούτε καν να πηγαίνεις τουαλέτα, να τρως, να κάνεις ντους, να βουρτσίζεις τα δόντια σου… όλα αυτά τα κάνεις στο κρεβάτι.
Νομίζω ότι συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό τη δεύτερη μέρα. Νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνα. Κάθε λεπτό μου φαινόταν σαν μια ώρα.

Αξιοπρέπεια; Ω, δεν την ξέρω πια.
Ένιωσα σαν ένα κομμάτι κρέας και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα στον εαυτό μου ότι δεν θέλω να ζω πια. Ο σωματικός και συναισθηματικός πόνος ήταν τόσο δυνατός, που δεν μπορούσα καν να τον εκφράσω σε κανέναν (και δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ).
Όλοι στο νοσοκομείο ήταν τόσο καλοί. Είχα έναν πολύ καλό συγκάτοικο, και οι νοσοκόμες και οι γιατροί είχαν όλοι μεγάλη κατανόηση και έκαναν ακόμη και μια εξαίρεση και επέτρεψαν στη μαμά μου να έρθει να με επισκεφθεί.

Δεν το κοινοποιώ αυτό για να με λυπηθεί κανείς, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής , να σας δείξω τον βραχώδη δρόμο μου προς την ανάρρωση και ειδικά για να σας υπενθυμίσω ότι δεν πρέπει να παίρνετε τα πράγματα ως δεδομένα.

Αν μπορείς, σήκω και πήγαινε μια βόλτα, απόλαυσε τον ήλιο, απόλαυσε τη βροχή, πέρασε χρόνο με ανθρώπους που αγαπάς, φάε αυτό το επιπλέον κομμάτι κέικ.
Αυτό που ήθελα να κάνω περισσότερο αυτές τις μέρες ήταν απλά να σηκωθώ και να πάω στο παράθυρο να κοιτάξω έξω το πάρκο. Οπότε, αν μπορείς να το κάνεις αυτό, η ζωή σου είναι αρκετά φοβερή και θα πρέπει να το γιορτάζεις κάθε μέρα.

Η Βάνα μας γράφει για την μητέρα της
Αν σου χτυπησει την πόρτα, μη φοβηθείς! Κοιτά τον στα μάτια και αντιμετώπισε τον! Ψυχρά, ξύλινα σαν στρατιώτης!
Στην αρχή θα θυμώσεις..θα αναρωτηθείς « γιατί; Γιατί σε μένα;»
Μετά θα λυγισεις, θα κλάψεις και σίγουρα θα θες να τα παρατήσεις!
Όλα τα συναισθήματα που θα γεννηθούν πρέπει να τα αφήσεις να εκφραστούν!
Πρέπει να μιλήσεις, να μιλήσεις δυνατά σε όλους!
Στον άντρα σου, στο παιδί σου, στα αδέρφια σου, στους φίλους σου, στην δουλειά σου παντού!
Να εκφράσεις ο,τι νιώθεις! Να πεις ότι φοβάσαι – δεν είναι κακό! Και ας κλάψεις.
Αλήθεια δεν πειράζει!
Έχουμε και εμείς στην οικογένεια μας έναν ήρωα, την μητέρα μου!
Και κλάψαμε, και πονέσαμε, αλλά στο τέλος τον νικήσαμε!
Βανα Λεπιπα

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήμουν εγώ… μέρος της παγκόσμιας ημέρας καρκίνου ή μέρος της κοινότητας του καρκίνου ή μέρος των ομάδων για τον καρκίνο, αλλά …. ποτέ δεν σκέφτεσαι τι θα είσαι εσύ… και μετά γίνεσαι .

Σας ευχαριστώ που προσευχηθήκατε για μένα από την 1η μέρα

Η διάγνωση του καρκίνου είναι δύσκολη
Η μάχη με τον καρκίνο είναι δύσκολη
Η μεταμόσχευση καρκίνου είναι δύσκολη
Η ύφεση του καρκίνου είναι δύσκολη
Πιστεύω….
ΕΊΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΈΝΟΙ ΓΙΑ ΔΎΣΚΟΛΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ

Πιστεύω ότι σταθήκαμε στη μέση του ουρανού πριν κατέβουμε και είπαμε ΝΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ! ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΎ ΕΊΝΑΙ ΤΈΛΕΙΟ!!!
Αυτά που έμαθα και κέρδισα μέσα από αυτό το ταξίδι ήταν όλα μια ευλογία!
Μια δύσκολη ευλογία αλλά ευλογία

Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τη θεραπεία και να βοηθάω τους άλλους που περνούν τον αγώνα.

DONT GIVE UP.
Μείνετε θετικοί.
Χορέψτε.
Βρείτε το καλό σε κάθε μέρα.
Συνεχίστε να αγωνίζεστε.

Μετράω τις μέρες μου μέχρι να γίνω επίσημα SURVIVOR
Αλλά… Μέχρι… Τότε…

Αυτός. Εγώ. Εσύ.  Εμείς.

Tia 1.015 μέρες  μάχης  με τη λευχαιμία – ύφεση – ζωή για το σήμερα

4 Φεβρουαρίου ~
Η μέρα που γεννήθηκε ο μπαμπάς..
Η μέρα που έφυγε η μαμά..

Χρόνια πολλά μπαμπάκα μου..
Δεν ήταν τυχαία η μέρα αυτή.. τη μέρα αυτή τη διάλεξε.. την περίμενε..

Σήμερα γιορτάζω και τους δυο σας..
Την αγάπη σας… που έλαβα, που έζησα, που είχατε, που έχετε!

Η ευλογία να βλέπεις τους γονεις σου χέρι χέρι.. μέχρι το τέλος..
Να μην έχω δει ούτε ένα καβγά.. ούτε έναν.. και ποιος να με πιστέψει..

Οι δυο σας απέναντι στον κόσμο όλο.. πάντα από την ίδια πλευρά..
Η αγάπη σας..
Τα λουλούδια που της έφερνες και γελούσε.. «δεν έπρεπε βρε Θόδωρε» σου έλεγε, αλλά εσύ ήξερες.. τα γράμματα που της έγραφες, τα γράμματα που μας γράφεις, η φροντίδα, η ανιδιοτέλεια.. κάθε μέρα.. η αγάπη..
Έτσι έμαθα πως είναι η αγάπη..

Έτσι έμαθα να μην αντέχω τίποτα λιγότερο..

Γιατί άμα ζήσεις αγάπη σαν αυτή, δεν μπορεί κανείς να σε πείσει πως δεν υπάρχει..

Σας αγαπώ

Συμβαίνει πολύ σπάνια, να γνωρίσεις κάποιον και αμέσως να νιώθεις οικειότητα, σαν να τον ξέρεις από πάντα.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα ξεκίνησαν από μία ολιγόλεπτη γνωριμία και μια ανταλλαγή λογαριασμών στο instagram.

Της είπα ότι θα ήθελα να μου στείλει μερικές από της φωτογραφίες της, ότι ήθελα να ζωγραφίσω πρόσωπα και επειδή μου μου άρεσε πάρα πολύ το δικό της θέλω να γίνει το μοντέλο μου. Της υποσχέθηκα ότι έναν από αυτούς που θα φτιάξω, θα της τον χαρίσω, έτσι  σαν πληρωμή.

Και ξαφνικά βρέθηκα να μιλάω με έναν άνθρωπο που από το πρώτο δευτερόλεπτο ένιωσα ότι τον ήξερα από πάντα. Σε ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα ανοιχτήκαμε και είπαμε πολλά σοβαρά πράγματα ο ένας στον άλλον, λες και  έπρεπε να καλύψουμε όλα αυτά τα κενά, τα σημαντικά γεγονότα στη ζωή του άλλου που όταν όντως τον ξέρεις από πάντα, απλά τα έχεις ζήσει.

Μια από τις φωτογραφίες είχε και ιστορία, οπότε έμαθα για την απώλεια της μητέρας της.

Το ίδιο βράδυ διάβασα αυτό το άρθρο (http://wincancer.gr/2021/12/mama-moy-emfanise-karkino-toy-mastoy-2004/ ) κι αμέσως αποφάσισα τι θα κάνω με αυτή τη φωτογραφία, ποιο θα είναι το δώρο μου.

Έχω χάσει τον πατέρα μου από καρκίνο αλλά λόγω διαφόρων συνθηκών, αυτή η απώλεια δεν με ακούμπησε και πολύ. Γνωρίζω πολύ καλά όμως τι σημαίνει θάνατος, απώλεια. Ένα μεσημέρι πριν χρόνια χτύπησε το τηλέφωνο και άκουσα ότι ο κολλητός μου αυτός που του μιλούσα πριν λίγο στο τηλέφωνο σκοτώθηκε σε τροχαίο….

Ξέρω πως είναι να θυμάσαι στιγμές, να βλέπεις αντικείμενα που ξυπνάνε αναμνήσεις και προκαλούν πόνο, να πας να σηκώσεις το τηλέφωνο και να καλέσεις… Ποιόν;;;

Μία απλή φωτογραφία πολλές φορές λέει μία ιστορία όχι χιλίων λέξεων αλλά χιλίων συναισθημάτων.

Η απώλεια δεν καλύπτεται ποτέ, γίνεται κομμάτι  μας και ορίζει για πάντα το πως νιώθουμε. Επειδή όμως η ζωή είναι στιγμές, ιστορίες και συναισθήματα, πολλές φορές απλά πράγματα όπως μία φωτογραφία που στα γυαλιά ηλίου του εικονιζόμενου αντανακλάται κάποιος που έχει πλέον φύγει, μπορούν να εμπνεύσουν.

Έτσι η φωτογραφία έγινε ένας πίνακας που αποτυπώνει τη στιγμή, μόνο που στα γυαλιά ηλίου αποτυπώνεται πλέον η ψυχή της εικονιζόμενης…….

πινακας

Σημείωση προς τον εαυτό μου… τώρα πρέπει να φτιάξω κάτι για τον τρελό…

Κωνσταντινίδης Θωμάς

Θαυμάζω απέραντα τις φίλες και τους φίλους που πέρασαν καρκίνο κι επιβίωσαν.
Δεν τους ηρωοποιώ, γιατί ούτε οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τη δοκιμασία τους ως ηρωισμό, ως νίκη χάρη σε σπάνια προσωπική γενναιότητα. «Τότε που ήμουν άρρωστος…» λένε, σαν να επρόκειτο για μιαν οποιαδήποτε αρρώστια, κι όχι για το φόβητρο της οικουμένης.
Ο καρκίνος τους άλλαξε, σαφώς – δεν είναι δυνατόν να μη σε αλλάξει το βίωμα μιας νόσου που σκοτώνει τόσο κόσμο κάθε μέρα – όμως η αλλαγή, όπως την αντιλαμβάνομαι, είναι ένας ψυχικός πλούτος: γνωρίζοντας πως στάθηκαν τυχεροί, ότι η ιατρική επιστήμη κι η αντοχή τους συνδυάστηκαν για να τους χαρίσουν τη ζωή, αναδίνουν μιαν αίσθηση ελπίδας και δύναμης, ταπεινότητας και χαράς. Ταξίδεψαν με αφάνταστο πόνο και φόβο στην άκρη του σκότους, κι επέστρεψαν ζωντανοί κι υγιείς.
Έχοντας πάντα στην καρδιά τον φόβο της δικής μου υποτροπής, δεν ξέρω ειλικρινά πώς τα καταφέρνουν – πώς εξορίζουν τον τρόμο και πάνε παρακάτω, ζώντας φυσιολογικά και χορτάτα. Κι όμως τα καταφέρνουν, όπως κι εκατομμύρια άλλοι επιζώντες.
Γι’ αυτό τους θαυμάζω: γιατί η παρουσία τους είναι φωτεινή. Γιατί με κάνουν να πιστεύω – χωρίς μεγαλοστομίες και διδαχές – στην άγρια κι ατίθαση ρίζα της ζωής, που κι αν πας να την κόψεις, ξαναφυτρώνει.
Αύγουστος Κορτώ

ο εγκέφαλος μας
έχει έναν μηχανισμό με τον οποίο
η μνήμη μειώνει σταδιακά
αλλοιώνει και ξεθωριάζει στο χρόνο
τις αναμνήσεις των άσχημων εμπειριών

μας βοηθάει έτσι να αμβλύνουμε
τη συναισθηματική επιρροή
που έχουν τα αρνητικά και άσχημα συμβάντα
και να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο

αυτή όμως η μέρα
υπάρχει σήμερα για να μας θυμίζει
πως κάποια πράγματα
δεν πρέπει να τα ξεχνάμε

γιατί ο καρκίνος είναι εδώ

και μέχρι να γίνει για όλους μια χρόνια νόσος
και όχι μια καταδίκη
οφείλουμε να τον κοιτάζουμε στα μάτια

η σκέψη μου
η καρδιά μου
η ψυχή μου
είναι με κάθε μωρό
κάθε παιδί
κάθε ενήλικα
κάθε γιαγιά και παππού
που βρίσκονται στο θάλαμο

που νιώθουν τις φλέβες τους να παγώνουν
που κοιτάζουν την κουρτίνα στο διαχωριστικό
που φοβούνται
απελπίζονται
και πονάνε

μόνοι

ξέρω
ο πόνος αυτός
δε μοιράζεται

αλλά μακάρι να μπορούσα
να σηκώσω λίγο
από τον καθένα

όλα θα πάνε καλά
όλα θα πάνε καλά

Η ιστορία της Κατερίνας μια ιστορία που γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 2016, μια ιστορία όμως που πρέπει να διαβάζεται κάθε μέρα του χρόνου από όλους μας

Σαν σήμερα……
23 Δεκεμβρίου 2008-23 Δεκεμβρίου 2016
Φέτος αντί για στολισμένα δέντρα, αναμμένα τζάκια και πολύχρωμα φωτάκια λέω να πω χρόνια πολλά σε όλους σας με ένα μήνυμα λίγο διαφορετικό από τα τετριμμένα. Αυτή λοιπόν είμαι εγώ 23 Δεκέμβρη 2008 σε ένα κρεββάτι ξαπλωμένη μέσα στον Άγιο Σάββα, μετά από 8 ώρες χειρουργείο… όσα και τα χρόνια σαν σήμερα. Η ιατρική γνωμάτευση από όλους τους κορυφαίους: Σάρκωμα (σπάνια μορφή καρκινικού όγκου πάνω στους μυς δίπλα στη σπονδυλική στήλη ) αν πετύχει το χειρουργείο έχετε το πολύ 2 χρόνια ζωής Κα Λιάκου αλλά δεν θα ξανά περπατήσετε!
Αν δεν πετύχει λυπούμαστε πολύ δεν υπάρχει καμιά ελπίδα είναι θέμα χρόνου.
Το χειρουργείο λέει πέτυχε και για τους επόμενους μήνες η φωτογραφία των 3 παιδιών μου στο τζάμι οι καρτουλες τους με τις ευχές τους και η εικόνα της Παναγίας ήταν η καθημερινή μου θέα. Για τους φρικτούς πόνους παρηγοριά η μορφίνη. Οι προτεραιότητές μου άλλαξαν και αντί να σκέφτομαι τι θα φορέσω αύριο στο γραφείο για να δείχνω μια νέα σέξυ εφοριακός σκεφτόμουνα πως θα κάνω 30 βήματα με το μηχάνημα στο διάδρομο του Αγίου Σάββα όπως μου είχαν επιβάλλει οι γιατροί.
Εγώ έκανα 32 έτσι για την αλητεία . Υπέγραψα να γίνω και πειραματόζωο στην ιατρική σχολή ως σπάνια περίπτωση για να σωθούν άλλοι κι έτσι είχα 3 φορές τη βδομάδα καμιά 10ρια φοιτητές παρεούλα να κάνουν πειράματα πάνω μου. Καλά ήταν… δεν υπήρχε και Facebook πέρναγε η ώρα.
Μια μέρα ένας νευροχειρουργός μου είπε καλό είναι να μεριμνησετε ποιος θα φροντίζει τα παιδιά σας από δω και πέρα γιατί δεν έχετε ελπίδες και η ποιότητα ζωής σας από δω και πέρα όσο σας απομένει θα είναι πολύ κακή δεν θα μπορείτε ούτε να αυτοεξυπηρετηστε όχι να φροντίσετε παιδιά!
Απάντησα κι εγώ από μέσα μου: «ρε αρχιδι ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις πώς δεν έχω ελπίδα? ? Και ποιός είσαι εσύ που θα μου πεις να εγκαταλείψω;  Γαμημένε! Δικά μου είναι τα παιδιά εγώ θα τα φροντίσω μέχρι Να πάνε σπίτια τους μαλάκα! Αυτό που είπα απ’έξω μου ήταν: «εγώ το καλοκαίρι θα βγω από δω και θα έρθω να σας βρω πάνω σε 20ποντο τακούνι!
Το έκανα τα κατάφερα. Ανεβοκατεβηκα την κυλιομενη του Mall για δύο βδομάδες με τακούνι για να έχω ισορροπία αλλά το έκανα.
Δεν ξέρω γιατί. Δεν είχα να αποδείξω τίποτα σε κανέναν πια αλλά γι αυτόν που μου είπε ότι δεν μπορώ μπόρεσα!  Κι αυτό θέλω να σου πω κι εσένα για όποιον σου λέει δεν μπορείς να του δείξεις ότι μπορείς. Όσο ήμουνα εκεί ξαπλωμένη το μόνο που έλεγα ήταν ας βγω από δω μέσα και όλα θα τα κάνω. Και φυσικά τίποτα δεν είναι εύκολο.. μετά από μεταστάσεις και άλλα 11 χειρουργεία από τότε θέλω να σου πω ότι αν έχεις χάσει την πίστη σου στη ζωή και τον εαυτό σου ότι αυτό που γουστάρεις να κάνεις κάντο και αυτό που θες να είσαι γίνε!
Η υγεία είναι σπουδαίο αγαθό και είναι μεγάλη μαλακια να το θεωρείς δεδομένο. Και θα μου πεις κυρά μου τον πόνο σου στο Facebook  βρήκες να τον πεις;
Ναι ρε θα τον πω γιατί μου είπαν ότι πρέπει να περάσουν 8 χρόνια για να μειωθεί ο κίνδυνος και πέρασαν και γιατί είμαι ακόμα εδώ και ακόμα φοράω τακούνια αγκαλιάζω τα παιδιά μου γελάω και ζω! Ζω!
Και επειδή υπάρχουν κάποιοι  που μπηκαν στον κόπο να διαβάσουν μέχρι εδώ την αλήθεια μου που με ξέρουν αλλιώς με το χαμόγελο στα χείλη συνήθως και νομίζουν πως τα χα όλα ρόδινα. Ένα κουράγιο θέλω να δώσω  σε όσους νομίζουν πως τελείωσαν όλα επειδή τους παράτησε η γκόμενά τους ή επειδή χρωστάνε τη ΔΕΗ  ή  γιατί δεν έχουν λεφτά να πάνε για ρεβεγιόν στην Αράχωβα και μπουζούκια για Χριστούγεννα.
Εκτιμήστε όσα έχετε ήδη. Ότι έχει ο καθένας. Και παλέψτε για ότι σας ξημερώσει το αύριο.
Συγχωρέστε όποιον δε σας φέρθηκε καλά και πείτε συγγνώμη όπου το χρωστάτε και σηκωθείτε αύριο το πρωί και πείτε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για όσα ήδη έχετε.
Καλά Χριστούγεννα με υγεία.
Κατερίνα

Ηταν συγκινητικό το μήνυμα πoυ πήραμε από τη Βασιλική στα εισερχόμενα facebook ... Μαζί με την αποδοχή της αρρώστιας έπρεπε να αποχαιρετήσω και το όνειρο μου να γίνω μάνα , η πρώτη ερώτηση που έκανα στον γιατρό ήταν αυτή, γιατί τότε ακριβώς ήμουν έτοιμη από όλες τις απόψεις να φέρω στον κόσμο ένα παιδί!

Όσες φορές ταυτίστηκα με τα κείμενα σου Πίστη , άλλες τόσες έκλαψα από συγκίνηση! έχοντας χάσει την μισή μου οικογένεια από την βρωμοαρρώστια μπορώ να σε καταλάβω και ειλικρινά δεν ήταν λίγες οι φορές που πόνεσα μαζί σου.
Το 2013 και έχοντας μόλις χάσει την μαμά μου από καρκίνο στον πνεύμονα με πολλαπλές μεταστάσεις, για να βρω τον εαυτό μου μετά από όλα αυτά που έζησα μαζί της και με πολλούς άλλους ασθενείς στον τρίτο όροφο στο Θεαγένειο μάζεψα τα πράγματά μου και έφυγα από την Ελλάδα.
Ήρθα στην Γερμανία να στηρίξω την αδερφή μου, που δεν τον πήρε καθόλου καλά τον χαμό της μητέρας μας, ταλαιπωρήθηκε πολύ μέχρι να έρθει το τέλος μεταστάσεις παντού και στον εγκέφαλο είχε γίνει σαν μικρό παιδί κατάκοιτη πια στο κρεβάτι αφού είχε πέσει στην προσπάθεια της να πάει στο μπάνιο και έσπασε τον γοφό της.
Η αδερφή μου με δύο μικρά παιδιά να χρειάζονται φροντίδα τα μάζεψα και έφυγα! Εγώ η βαλίτσα μου και ένα 100ρικο στο πορτοφόλι! Τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολη όπως κάθε νέα αρχή αλλά τα κατάφερα παναθεμα με τα κατάφερα μόνη και χωρίς ένα χέρι να πιαστώ!!
Ο καιρός πέρασε και μετά από πολλές δυσκολίες είχα φτάσει στα όρια μου!Πολλές ώρες δουλειάς είχα γίνει η σκιά του εαυτού μου! Μια μέρα βρήκα έναν καθολικό ναό και μπήκα μέσα να ζητήσω από τον Θεό χάρη και αυτός με άκουσε και μου έστειλε τον Δημήτρη , τον άντρα μου στήριγμα από την πρώτη μέρα μέχρι και τώρα!
Σύντροφος, αδερφός,καλύτερος φίλος τα πάντα όλα το άλλο μου μισό τελευταία όμως χρειάστηκε να γίνει και νοσοκόμος μου, ήρθε ο καρκίνος και μας χτύπησε ξανά την πόρτα.
Το έπιασα μόνη μου στο στήθος το αριστερό! Τον περίμενα όμως τον άτιμο όχι όμως τόσο νωρίς ήμουν προετοιμασμένη .
Όταν άκουσα τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήμουν μόνη μου λόγω κορώνας δεν επιτρεπόταν άλλο άτομο, κακοήθης επιθετικός καρκίνος του μαστού δεν με άντεξαν τα πόδια μου και λύγισαν μέσα στο ιατρείο.
Ήρθα στο σπίτι και έκλαψα πολύ με φωνή και εκείνη την στιγμή λες και μαζί με την αρρώστια ήρθε πακέτο και η δύναμη!!Ήταν η μόνη φορά που λύγισα από εκείνη την ημέρα βράχος το αποδέχτηκα και συνειδητοποίησα πως ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει ακόμα ποιο δυνατό!
Ότι ήμουν παλικάρι το ήξερα πίστευα στον εαυτό μου ανέκαθεν τώρα ξέρω ότι είμαι και Terminator όπως με φωνάζει ο Δημήτρης μου χαϊδευτικά !
Πάνω στην ατυχία μου ήμουν τυχερή έγινε το χειρουργείο αφαιρέθηκε μόνο ο όγκος όχι όλο το στήθος στην συνέχεια τριάντα ακτινοβολίες και η τύχη ήταν πως για μια κλωστή γλίτωσα την χημειοθεραπεία και κάνω ορμονοθεραπεία!
Πάντα προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από την καλή τους μεριά είμαι μια ρομαντική ονειροπόλα που πιστεύω στο καλό και το χαμόγελο δεν λείπει ποτέ από τα χείλη μου ακόμα και στα δύσκολα .
Μαζί με την αποδοχή της αρρώστιας έπρεπε να αποχαιρετήσω και το όνειρο μου να γίνω μάνα , η πρώτη ερώτηση που έκανα στον γιατρό ήταν αυτή, γιατί τότε ακριβώς ήμουν έτοιμη από όλες τις απόψεις να φέρω στον κόσμο ένα παιδί!
Δεν πειράζει όμως πιστεύω πολύ στον Θεό και το ξέρω ότι με βοήθησε πολύ ίσως να έχει αλλά σχέδια για μένα τον εμπιστεύομαι έχω αφήσει τα προβλήματα μου σε Αυτόν και ησύχασα .
Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από το χειρουργείο γύρισα στην δουλειά και έπιασα την ζωή από εκεί που την άφησα κάθε τρίμηνο δεν παραλείπω τις εξετάσεις μου και πάντα προετοιμάζω τον εαυτό μου για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο σενάριο!
Η ζωή μικρή κι εμείς περαστικοί απολαμβάνω την κάθε στιγμή και τα όνειρα μου πάντα εκεί να μου κρατούν παρέα!!
Βασιλική

Ο αγώνας για την ύφεση της νόσου και στην συνέχεια για μεταμόσχευση είχε ξεκινήσει και είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος από πόσες δυσκολίες χρειάζεται κανείς να περάσει μέσα σε αυτό το τούνελ , με υπομονή δύναμη και επιμονή για να καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί

Εννέα  χρόνια πριν  μεταφερόμουν από ένα μακρινό νησί του Αιγαίου την Σάμο ,αφήνοντας πίσω τα τέσσερα παιδιά μου και τους γονείς μου  ,με αεροδιακομιδη Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην Αθήνα όπου νοσηλεύτηκα  για έξι μήνες στην αιματολογική κλινική του 401 Στρ.Νοσοκομείο Αθηνών με οξεία μυελογενή λευχαιμία δίνοντας μαζί με τους υπέροχους γιατρούς και τους νοσηλευτές μου,τους αιμοδότες και αιμοπετάλιο δότες ,σκληρές και δύσκολες μάχες για να κρατηθώ στην ζωή.
Εκεί είχα στήριγμα στον αγώνα μου τον ακούραστο σύντροφο μου τον αδελφό μου και την σύντροφο του, που στάθηκαν με υπομονή και αγάπη στις δύσκολες μέρες που περνούσα !
Είχα επίσης τις προσευχές και την συμπαράσταση των παιδιών και των γονιών μου  και αγαπημένων μου ανθρώπων,που ένιωθα την αγάπη τους έστω και αν ήταν μακριά μου !
Οι χημειοθεραπείες πολλές δύσκολες και από την αρχή γνώριζα οτι ο μόνος δρόμος προς την ίαση ήταν η μεταμόσχευση μυελού των οστών !Κάτι που μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα πως γίνονταν και ποια ήταν η διαδικασία !
Ο αγώνας για την ύφεση της νόσου και στην συνέχεια για μεταμόσχευση είχε ξεκινήσει και είναι δύσκολο να περιγράψει κάποιος  από πόσες δυσκολίες χρειάζεται κανείς να περάσει  μέσα σε αυτό το τούνελ , με υπομονή δύναμη και επιμονή για να καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί
Ένας αδιάκοπος αγώνας επιβίωσης. πόνου , συντριβής του σώματος και απρόοπτων επιπλοκών με  συντρόφευαν σε όλη αυτή την δύσκολη διαδρομή .
Αγωνία επίσης να βρεθεί ο συμβατός δότης και μάχη με τον χρόνο γιατί πάντα υπήρχε ο κίνδυνος της υποτροπής που θα σήμαινε το τέλος ….ποσό δύσκολο είναι αυτό να το διαχειριστείς ποσό επώδυνο να ξέρεις την αλήθεια ….
Ώσπου το αναπάντεχο νέο ότι βρέθηκε η αδελφή ψυχή που θα μου ξαναδώσει την Ελπίδα για ζωή και η κλινική που θα σε αγκαλιάσει και θα προσφέρει την πολύτιμη μονάδα μεταμοσχευσης που χρειαζόμουν και έχει το υπέροχο όνομα ΣΤΟΡΓΗ  του Γ .Παπανικολαου στην Θεσσαλονίκη.
Και εκεί αρχίζει ο νέος αγώνας προς την μεταμόσχευση ,η προετοιμασία ,η αγωνία ,η χημειοθεραπεία του μηδενισμού ,η νοσηλεία στην μονάδα οι υπέροχοι γιατροί και νοσηλευτές που ήταν κάθε στιγμή δίπλα μου με ανθρωπιά και αγάπη να ανακουφίζουν σωματικά και ψυχικά τις δύσκολες ώρες ….μέρες ….μήνες …..
Οι δύσκολες επιπλοκές ένα σπασμένο πόδι που ως κακοτυχία ήλθε να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα και επώδυνα …ο δρόμος δύσκολος γεμάτος πόνο όμως τα κύτταρα της αδελφής ψυχής Γερμανίδας στην καταγωγή είχαν μπει μέσα στο σώμα μου και ήμουν ευγνώμων για αυτό το Θείο δώρο.
Το μοσχευματάκι μου που το αγάπησα από την πρώτη μέρα που ένιωσα να εισβάλει στο σώμα μου άρχισε να μου ξαναδίνει κάθε μέρα που περνούσε σημάδια ότι είχε γίνει θετικά αποδεκτό από το σώμα και τα κύτταρα μου και είχε αρχίσει να καθαρίζει το σώμα μου από την ασθένεια !
Ήταν μια μυσταγωγία ένα υπέροχο θαύμα που μου έδινε κάθε μέρα και μια καινούργια μέρα καλύτερη από την προηγούμενη ώσπου μετά από αγώνα μηνών και χρόνων άρχισα να επανέρχομαι βήμα βήμα σε μια κανονική ζωή με πολλά προβλήματα φάρμακα και δυσκολίες που δεν είχαν όμως καμία σχέση με αρχή της ασθένειας.
Ώσπου έφτασα  μετά από δυο ολόκληρα χρόνια μαχών να μου ανακοινωθεί από τους αγαπημένους μου γιατρούς οτι πλέον θα επισκεπτόμουν την αγαπημένη μου Στοργή μια φορά το χρόνο για τον ετήσιο έλεγχο των μεταμοσχευμένων !
Αυτή είναι η δίκη μου ιστορία και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας για να σας πω και κυρίως σε όσους δίνουν αγώνα ,ότι το φάρμακο στην Λευχαιμία είναι ο Άνθρωπος !
Ο ευλογημένος Δότης ,οι άνθρωποι που σε αγαπούν ,οι γιατροί ,οι νοσηλευτές,
οι αιμοδότες, οι αιμοπαιταλιοδοτες!!!
Ο Άνθρωπος που μας χαρίζει το μεγαλείο της Ελπίδας και της Ζωής!!!
Μαρία Ρήγα