Είχα μια μοναδική ευκαιρία να του δείξω τι κάνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα.

Έχετε κάποια άτυπα κύτταρα, που…
– Τι εννοείτε;
– Κοιτάξτε, κάποια κύτταρά σας…
– Θα μπορώ να δουλεύω;
– Ναι! Όχι με ταχύτητα δέκα, αλλά με…
– Θα ζήσω;
Πώς να το πει κι ο χειρουργός αυτό που είχε δει; Το πήγαινε πλάγια ο έρμος, μην πάθω κανά πανικό κι αρχίζω να τρέχω με τα ράμματα και τον όρο στο χέρι.
Και πανικό έπαθα και το όνομά μου ξέχασα και βέβαιη πως θα πεθάνω ήμουν (από το έντερο πήγε τόσο γρήγορα στο συκώτι), αλλά ένα με κράτησε στις επάλξεις ότι ο 7χρονος τότε γιος μου (σήμερα 24) με παρακολουθούσε.
Είχα μια μοναδική ευκαιρία να του δείξω τι κάνουν οι άνθρωποι στα δύσκολα.
Θα κουκουλωνόμουν σε μια κουβέρτα, όπως ήταν η τάση μου, οπότε θα εκόλαπτα έναν ηττοπαθή άνθρωπο, που θα τα παράταγε μπροστά στη δυσκολία ή θα μαχόμουν σθεναρά, με την ελπίδα να πιάσει τόπο ο αγώνας μου, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ζήσω ή πεθάνω, αφού θα του έδειχνα τι κάνουν οι άνθρωποι στα σκούρα;
Οι άνθρωποι πολεμούν! Όπως όπως!
Ενεργοποιούν το οπλοστάσιό τους (υπακοή στους γιατρούς, πίστη, προσευχή, αγάπη από φίλους, ψυχοθεραπεία) και ζουν. Για πάντα.
Γιατί ακόμα κι αν πεθάνουν, πίσω τους μένει, σαν κέρδος όλων μας, η αύρα ενός πολεμιστή…